De eerste televisies

Begin jaren '50 kwam er een heel bijzonder apparaat op de markt; de televisie! Maar reeds in de jaren '30 werd er bij Philips al gewerkt aan manieren om televisie-uitzendingen te maken. Het duurde dus even voor dat magisch apparaat bij de consument in de kamer stond en geloof me, dat waren er toen nog niet veel. Model: een vierkante kast met een heel klein beeldje en wat er aan programma's werd uitgezonden, was in zwart-wit. De eerste TV uitzending was op 2 oktober 1951 en er was slechts één zender: Nederland 1 en werd vooral gebruikt voor uitzending van nieuws en informatie. Niet echt iets wat kinderen interesseerde, maar een paar jaar later kwam daar dan eindelijk het eerste kinderprogramma, weet u het nog: Dappere Dodo. Oh, wat waren wij dorpskinderen daar toch nieuwsgierig naar, maar waar zou je dat nou eens kunnen gaan zien.
In een bejaardenhuisje woonde een heel lieve weduwe met haar pleegzoon en laat daar nu een van de eerste televisies van het dorp in de kamer staan. Op woensdagmiddag probeerden we stiekem te kijken of het kleine beeldje al bewoog, maar je wilde ook niet staan loeren. Toen ze dat opmerkte ging de voordeur open en zei ze “ Kom d'r mor in heur kinder, den ken je 't ja beter zain”. Vanaf die woensdagmiddag mochten we bij haar Dappere Dodo zien en zaten we gezellig met een kind of acht op de vloer ons te vergapen aan het fenomeen televisie en zwaaiden na afloop naar omroepster Tante Hanny.
Gestadig kregen steeds meer dorpsbewoners zo'n kijkkastje, maar bij ons thuis heeft het nog tot 1966 geduurd voor de eerste tweedehandsje in de kamer pronkte.

In het grote gezin van mijn vriendinnetje stond eind jaren '50 ook een televisie en ze hadden een platenspeler, een zgn. pick-up. Beide waren we grote fan van Cliff Richard & The Shadows en zij kocht af en toe een plaatje en we zongen om het hardst mee met “The young ones“.
In het najaar werd het vetgemeste varken geslacht en dat was een drukte van belang, er werd gebakken en gebraden en geweckt, zodat men de hele winter vlees op tafel had. Vele handen waren welkom om te helpen aan die grote houten bak vol met gehakt, ook kinderhandjes… Vriendinnetje en ik zouden die avond ook meehelpen gehaktballen draaien, maar… laat nou die avond voor het eerst onze grote idool Cliff Richard voor de televisie optreden! Zouden we dat dan moeten missen, oh wat waren we nerveus, vriendinnetje durfde het bijna niet te vragen, maar uiteindelijk ging de tv aan, maar er moest wel flink doorgewerkt worden zodat we ook wel konden luisteren wat ie zong......ja maar, we wilden hem ook wel zien!

Met rode konen draaiden we driftig de gehaktballen en tuurden tussen de wimpers door steeds naar de televisie, maar wanneer haar vader dat dan zag riep hij met een brede grijns “deurwaark'n verrekte vrouwlu, anders gaat dat ding ut”, waarna vriendin riep “nee pa, asjeblieft wie waak'n hard deur”. Ja, die vader was me er eentje, een echte opperhoofd van een groot gezin, maar haar lieve altijd hard werkende moeder suste dan de boel met een knipoog, ach hij had een grote mond maar een heel klein hartje.

JP